22 Паводле Лукі

1 Набліжалася свята праснакоў, што называецца Пасхаю;
2 і шукалі першасвятары і кніжнікі, як забіць Яго, бо яны баяліся народу.
3 Увайшоў жа сатана ў Іуду, званага Іскарыётам, аднаго з ліку дванаццаці,
4 і ён, пайшоўшы, дамовіўся з першасвятарамі і начальнікамі, як ён ім выдасць Яго.
5 І яны ўзрадаваліся і пагадзіліся даць яму срэбранікаў;
6 і ён абяцаў і шукаў нагоды выдаць Яго ім не пры народзе.
7 Надышоў жа дзень праснакоў, у які належала прыносіць пасхальную ахвяру;
8 і паслаў Ён Пятра і Іаана, сказаўшы: пайдзіце, прыгатуйце нам есці пасху.
9 Яны ж сказалі Яму: дзе хочаш, каб мы прыгатавалі?
10 Ён сказаў ім: вось, калі вы будзеце ўваходзіць у горад, то сустрэнецца вам чалавек, які будзе несці збан вады; ідзіце ўcлед за ім у дом, у які ён увойдзе,
11 і скажыце гаспадару дома: “Настаўнік кажа табе: дзе пакой, у якім Мне есці пасху з вучнямі Маімі?”
12 І ён вам пакажа верхні пакой вялікі, усланы; там прыгатуйце.
13 Яны пайшлі і знайшлі, як Ён сказаў ім; і прыгатавалі пасху.
14 І, калі надышоў час, Ён узлёг, і дванаццаць апосталаў з Ім,
15 і сказаў ім: вельмі жадаў Я гэтую пасху есці з вамі, перш чым мукі прыму,
16 бо кажу вам, што ўжо не буду есці яе, пакуль не здзейсніцца яна ў Царстве Божым.
17 І, узяўшы чашу, узнёс падзяку і сказаў: прыміце яе і падзяліце між сабою,
18 бо кажу вам, што не буду піць ад плоду вінаграднага, пакуль не прыйдзе Царства Божае.
19 І, узяўшы хлеб, узнёс падзяку, пераламіў і даў ім, кажучы: гэта цела Маё, якое за вас аддаецца; рабіце гэта на ўспамін пра Мяне.
20 Таксама і чашу пасля вячэры, кажучы: гэтая чаша — Новы Запавет у Маёй крыві, якая за вас праліваецца.
21 Але вось рука таго, хто выдае Мяне, са Мною за сталом;
22 і ўсё ж Сын Чалавечы ідзе, як вызначана, але гора таму чалавеку, які Яго выдае.
23 І яны пачалі пытацца адзін у аднаго, хто б гэта з іх быў, што зробіць такое?
24 Была ж і спрэчка паміж імі, хто з іх павінен лічыцца большым.
25 А Ён сказаў ім: цары народаў пануюць над імі, і ўладары іх дабрадзеямі называюцца;
26 вы ж не так: але большы сярод вас, няхай будзе як меншы, а начальнік — як слуга.
27 Бо хто большы: той, хто ўзляжыць, ці той, хто прыслужвае? Хіба не той, хто ўзляжыць? А Я пасярод вас як той, хто прыслужвае.
28 Вы ж ператрывалі са Мною ў выпрабаваннях Маіх,
29 і Я завяшчаю вам, як завяшчаў Мне Айцец Мой, Царства,
30 каб вы елі і пілі за трапeзаю Маёю ў Царстве Маім, і будзеце сядзець на прастолах і судзіць дванаццаць кален Ізраілевых.
31 І сказаў Гасподзь: Сімане! Сімане! вось, сатана прасіў, каб прасеяць вас, як пшаніцу;
32 але Я маліўся за цябе, каб не знікла вера твая; і ты некалі, вярнуўшыся, умацуй братоў тваіх.
33 Ён жа сказаў Яму: Госпадзі! з Табою я гатовы і ў цямніцу, і на смерць ісці.
34 А Ён сказаў: кажу табе, Пётр, не прапяе сёння певень, як ты тройчы адрачэшся, сказаўшы, што не ведаеш Мяне.
35 І сказаў ім: калі Я пасылаў вас без мяшка і без торбы, і без абутку, ці мелі вы ў чым нястачу? Яны ж адказалі: ні ў чым.
36 Сказаў жа ім: але цяпер хто мае мяшок, няхай возьме яго, гэтаксама і торбу; а хто не мае, няхай прадасць вопратку сваю і купіць меч;
37 бо кажу вам, што павінна яшчэ споўніцца на Мне гэта напісанае: “і да злачынцаў залічаны”. Бо тое, што пра Мяне, набліжаецца да канца.
38 Яны ж сказалі: Госпадзі! вось тут два мячы. Ён сказаў ім: даволі.
39 І, выйшаўшы, пайшоў, як звычайна, на гару Елеонскую; і следам за Ім пайшлі вучні Яго.
40 Прыйшоўшы на месца, Ён сказаў ім: маліцеся, каб не ўпасці вам у спакусу.
41 І Сам адступіў ад іх на адлегласць кінутага каменя, і, стаўшы на калені, маліўся,
42 кажучы: Ойча! калі хочаш, пранясі чашу гэтую міма Мяне! аднак не Мая воля, а Твая няхай будзе.
43 Явіўся ж Яму Ангел з неба і ўмацоўваў Яго.
44 І Ён, перажываючы ўнутраную барацьбу, старанней маліўся; і зрабіўся пот Яго, як кроплі крыві, што падалі на зямлю.
45 І, устаўшы з малітвы і прыйшоўшы да вучняў, Ён знайшоў, што яны спяць ад смутку,
46 і сказаў ім: што спіце? устаньце і маліцеся, каб не ўпасці вам у спакусу.
47 Яшчэ калі Ён гаварыў гэта, тады з’явіўся натоўп, і той, каго звалі Іуда, адзін з дванаццаці, ішоў паперадзе, і ён наблізіўся да Іісуса, каб пацалаваць Яго. Бо ён даў ім такі знак: Каго я пацалую, Той і ёсць.
48 Іісус жа сказаў яму: Іуда! пацалункам Сына Чалавечага выдаеш?
49 Тыя, што былі з Ім, бачачы, да чаго ідзе, сказалі: Госпадзі! ці не ўдарыць нам мячом?
50 І адзін з іх ударыў першасвятаровага раба і адсек яму правае вуха.
51 На гэта Іісус сказаў: пакіньце, хопіць. І, дакрануўшыся да вуха яго, ацаліў яго.
52 Сказаў жа Іісус першасвятарам, і начальнікам аховы храма, і старэйшынам, якія сабраліся супраць Яго: быццам на разбойніка выйшлі вы з мячамі і каламі, каб узяць Мяне?
53 штодня бываў Я з вамі ў храме, і вы не паднялі рук на Мяне; але гэта — ваша гадзіна і ўлада цемры.
54 І, узяўшы Яго, павялі і прывялі ў дом першасвятара. Пётр жа ішоў следам здалёку.
55 Калі ж яны расклалі агонь пасярод двара і селі разам, сядзеў і Пётр паміж імі.
56 І адна служанка, убачыўшы яго, што сядзеў пры агні, і прыгледзеўшыся да яго, сказала: і гэты з Ім быў.
57 Але ён адрокся ад Яго, кажучы: жанчына, я не ведаю Яго.
58 І неўзабаве другі, убачыўшы яго, сказаў: і ты з іх. Але Пётр сказаў: чалавеча, не.
59 І, як прайшло каля адной гадзіны, нехта іншы настойваў, кажучы: сапраўды і гэты з Ім быў, бо ён Галілеянін.
60 Але Пётр сказаў: чалавеча, я не ведаю, што ты гаворыш. І адразу, калі ён яшчэ гаварыў, заспяваў певень.
61 І, абярнуўшыся, Гасподзь паглядзеў на Пятра; і ўспомніў Пётр слова Гасподняе, як Ён сказаў яму: перш чым заспявае певень, адрачэшся ад Мяне тройчы.
62 І, выйшаўшы вон, горка заплакаў.
63 А людзі, якія трымалі Іісуса, насміхаліся з Яго і білі;
64 і, накрыўшы Яго, білі Яго па твары і пыталіся ў Яго, кажучы: прароч, хто ўдарыў Цябе?
65 І многа іншых хуленняў гаварылі супраць Яго.
66 І калі настаў дзень, сабраліся старэйшыны народа і першасвятары, і кніжнікі, і прывялі Яго ў сінедрыён свой
67 і сказалі: ці Ты Хрыстос? скажы нам. Ён жа сказаў ім: калі Я скажу вам, вы не паверыце;
68 а калі і спытаюся ў вас, не адкажаце Мне і не адпусціце;
69 адгэтуль Сын Чалавечы будзе сядзець праваруч сілы Божай.
70 І сказалі ўсе: дык Ты — Сын Божы? Ён жа сказаў ім: вы кажаце, што Я.
71 Яны ж сказалі: якое нам яшчэ трэба сведчанне? мы ж самі чулі з вуснаў Яго!