У першыя дні сьнежня 1955 года я атрымаў тэлеграму: "Вы прызначаны на епіскапскую катэдру ў Аргентыну. Чакаем Вашай згоды. Тэлеграфуйце. Мітрапаліт Анастасій". Стан майго здароўя затрымаў мяне з адказам. Хутка атрымаў другую тэлеграму: "Чакаем Вашай згоды. Мітрапаліт Анастасій". Памаліўшыся, я адказаў: "Згодны".
У далёкай Аўстраліі, дзе сьвятарстваваў архіепіскап Сава, узьніклі вялікія хваляваньні вакол катэдральнага сабора і сярод яго прыхаджанаў. Састарэлы архіепіскап і яго вікарый епіскап Канстанцін справіцца не маглі. У такіх абставінах успомнілі пра мяне.
Вяртаючыся з ЗША ў Аўстралію, я затрымаўся са сваімі спадарожнікамі ў Ганалулу на тры дні з мэтай агледзець славутасьці гэтага вядомага вострава і горада. Пры дапамозе турыстычнага аўтобуса гэта было нескладана. Паведамілі ў Сіднэй сабаранам пра нашае вяртаньне.
Незаметная, но огромная работа.
В праздник Святой Троицы удалось попасть на собрание кружка молодежи, основанного и организованного нашим Владыкой при Кафедральном соборе. Подходя к собору, несмотря на послеобеденное время, увидел, что дверь в церкви была открыта и оттуда слышались голоса. Зашел я в храм, и там застал Архиепископа Афанасия свертывавшего с другим священнослужителем ковры, которые затем относили наружу для чистки. Спросил Владыку Архиепископа, неужели нет кого-нибудь, кто мог бы делать эту работу? Ответ был кратким:
У заключным разьдзеле сваіх нататак хачу закрануць важную дагматычную ісьціну, у якую мы, праваслаўныя, веруем і якая выявілася ў маім жыцьці ў цудоўнай форме. Гэтая ісьціна называецца Воляй Божай. Вучэньне пра гэтую ісьціну раскрытае ў Сьвятым Пісаньні і Сьвятым Паданьні.
Пусть многих нет, пусть многие далеко.
Но в памяти они всегда живут.
Они запали в душу так глубоко.
Что ласково в прошедшее зовут...
К. Кульнёў
Імёны сяброў дарагія для мяне. Шмат хто зь іх ужо адышоў, але ў маёй памяці яны як жывыя. Малюся за іх - і за памерлых, і за жывых. У малітве нітуюся зь імі.
У гэтым сьпісе падаю імёны і прозьвішчы толькі нямногіх, асабліва блізкіх мне. Усіх немагчыма пералічыць тут:
Я - не пісьменьнік і не вучоны, які ўзбагачае літаратуру навуковымі працамі і мастацкімі творамі. Аднак навуку заўсёды любіў і быў руплівы. У выніку зьявіліся невялікія, часопіснага характару артыкулы і некалькі болып грунтоўных працаў, якія друкаваліся і распаўсюджваліся. Крытыкі не зьвярталі на іх сваёй увагі, маўчалі, таму я не магу аб'ектыўна сказаць пра іх вартасьць або недахопы. Ніжэй падаю сьпіс маіх працаў:
- Гісторыя Яблочынскага манастыра. Яблочын, 1931;
Вопрос о «женском священстве» для Русской Православной Церкви на данный момент является в большей степени теоретическим, чем вызванным реальными потребностями современной церковной жизни. В XX в. он остро встал перед некоторыми протестантскими деноминациями, однако для православных в контексте развивающейся глобализации и эволюции экуменизма эта проблема, очевидно, может быть связана лишь с не очень определенной перспективой, приближение которой тесно связано с включением России в процессы европейской и мировой интеграции.