Апрель 2010

  1. ПОЛІКАНФЕСІЙНЫ ФАКТАР ГІСТОРЫІ Ў ФАРМАВАННІ СВЯДОМАСЦІ

    Характэрным фактарам культуратворчага працэсу беларускага народа з'яўляецца фактар поліканфесійнага ўплыву, які можна разглядаць, аналізаваць і ацэньваць з рознага боку: і як шматварыянтнасць увасаблення хрысціянскага ідэалу, і як шматвектарнасць у развіцці культуры, і як дзяржаўна-канфесійную экспансію з перспектывай дэнацыяналізацыі карэннага этнасу. Як бы мы ні падыходзілі да поліканфесійнасці беларускай гісторыі, кожны падыход мае свае мінусы і плюсы.

  2. ЛЁС ПРАВАСЛАЎНАЙ ЦАРКВЫ БССР У 20-30-я гг. ХХ ст.

    Кастрычнік 1917 г. стаў пачаткам крыжовага шляху для Праваслаўнай Царквы, як і для іншых веравызнанняў на тэрыторыі былой Расійскай імперыі. Савецкая дзяржава аб'явіла сваёй мэтай пабудову «справядлівага камуністычнага грамадства» без Бога. Пачалася карэнная ломка ўсяго папярэдняга ўкладу жыцця і сістэмы каштоўнасцяў. Любая сістэма каштоўнасцяў абапіраецца на той ці іншы від веры. Вера можа быць не толькі релігійнай (вера ў Бога), як сцвярджае прафесар А.І. Осіпаў, але і безрэлігійнай (вера ў перамогу камунізму, у вечнасць матэрыі, у «геній» правадыра).

  3. НАЦЫЯНАЛЬНАЕ ПЫТАННЕ Ў ПАЛІТЫЦЫ ПРАВАСЛАЎНАЙ ЦАРКВЫ ЗАХОДНЯЙ БЕЛАРУСІ Ў 1921-1939 гг.

    Падчас Першай сусветнай вайны наступіў хуткі рост нацыянальнай свядомасці народаў, якія раней не праяўлялі вялікіх палітычных імкненняў. Змены такія відавочныя былі таксама сярод беларусаў, эліта ў 1918 г. прадпрыняла спробу стварэння сваёй незалежнай дзяржавы. Падзел Беларусі Рыжскім дагаворам стварыў сітуацыю, што ў межах Польшчы апынулася амаль 2 млн. беларусаў, у большасці - праваслаўнага веравызнання.

  4. Спробы беларусізацыі праваслаўнай царквы ў ІІ Рэчы Паспалітай (1921-1939 гг.)

    З уваходжаннем у 1921 г. Заходняй Беларусі ў склад Польскай дзяржавы праваслаўная царква на гэтай тэрыторыі апынулася ў няпростай сітуацыі. У адрозненне ад Расійскай імперыі, дзе самаўладдзе абапіралася на гэты магутны дзяржаўна-ідэалагічны інстытут, у ІІ Рэчы Паспалітай, каталіцкай дзяржаве, праваслаўе вымушана было мірыцца з новай роляй канфесійнай меншасці. Адпрацаваная стагоддзямі задача ідэалагічна-патрыятычнага выхавання расійскіх грамадзян страціла свой сэнс.

  5. КАТАЛІЦКІ КАСЦЁЛ І НАЦЫЯНАЛЬНЫЯ ПРАБЛЕМЫ ХХ ст. (НА МАТЭРЫЯЛЕ БЕЛАРУСІ)

    Касцёл, згодна з тэалагічным вучэннем, з'яўляецца сацыяльным інстытутам, які ажыццяўляе сувязь зямнога з незямным, але, з'яўляючыся часткай грамадства, ён не можа быць ізаляваным ад многіх праблем, якія ўзнікаюць у грамадстве. Свае адносіны да іх Касцёл выказвае, зыходзячы з хрысціянскага вучэння, патрыстыкі, пастаноў Усяленскіх сабораў і інш.

  6. ХРИСТИАНСТВО ГЛАЗАМИ СТУДЕНТОВ

    Религия всегда была и остается важнейшим элементом национального самосознания, национального менталитета миллионов людей. Так, иудаизм подчеркивает исключительность и богоизбранность евреев, синтоизм прокламирует особое предназначение японской нации, англиканство указывает на особую роль британцев, православие неустанно говорит о русских как «народе-богоносце» и т.д.

  7. ЭТНОКОНФЕССИОНАЛЬНЫЙ ОБРАЗ БЕЛАРУСИ В РУССКОЙ ИСТОРИОГРАФИИ ВТОРОЙ ПОЛОВИНЫ XIX в. (НА ПРИМЕРЕ ДВУХ ПОДХОДОВ: Н.И. КАРЕЕВ И М.О. КОЯЛОВИЧ)

    Православие населения белорусских земель было в русской историографии XIX - начала XX в. основным аргументом в пользу русского происхождения белорусов. При этом православие интерпретировалось как истинно славянская религия русского народа, в том числе и белорусов.

    В статье ставится задача рассмотреть на примере русских историков Н.И. Кареева и М.О. Кояловича, принадлежавших к двум противоположным историографическим направлениям, подходы русской историографии к проблеме конфессиональной принадлежности белорусского народа.

  8. МОВА ТВОРАЎ ПЕРАКЛАДНОЙ КАНФЕСІЙНАЙ ЛІТАРАТУРЫ XV ст.

    З прыняццем хрысціянства на тэрыторыю Старажытнай Русі трапілі культурныя дасягненні заходніх краін. З Візантыі патокам пацяклі кнігі, якія далучалі Русь да сусветнай цывілізацыі. Гэта былі кнігі на грэчаскай, лацінскай і славянскай мовах, апошнюю мы зараз ведаем як царкоўнаславянскую.

  9. О КОНФЕССИОНАЛЬНОЙ СИТУАЦИИ В ГРОДНЕНСКОЙ ГУБЕРНИИ В ХІХ в.

    На западных землях Беларуси, вошедших в состав Российской империи в результате разделов Речи Посполитой, 70 % населения составляли униаты, 15 % - католики, 6 % - православные, 7 % - иудеи и 2 % - протестанты. Социальную базу униатства составляло крестьянство. На территории образованной Гродненской губернии 90 % крестьян были униатами [1, с. 245]. Правительство и православная церковь с самого начала рассматривали 1,5 миллиона униатов, проживающих на присоединенных землях, как резерв для пополнения православной паствы.

  10. ДЗЕЙНАСЦЬ КАТАЛІЦКАЙ ДАБРАЧЫННАЙ АРГАНІЗАЦЫІ «КАРЫТАС» У БЕЛАРУСІ Ў 1991 - 2001 гг.

    Дабрачынная дзейнасць каталіцкай арганізацыі «Карытас» у Беларусі ў 1991-2001 гг. не вывучана, бо яна пачала тут дзейнічаць нядаўна. Асноўная крыніца для даследавання праблемы - перыёдыка.

    На дапамогу дзяржаве і грамадскім арганізацыям у справе дабрачыннасці прыходзяць рэлігійныя інстытуты. Каталіцкі Касцёл, кіруючыся вучэннем Хрыста, імкнецца дапамагчы кожнаму, незалежна ад яго нацыянальнасці, расы і веравызнання.

Страницы