Рожденная на христианском Востоке прекрасная идея государственности, оcнованной на принципе симфонии власти духовной с властью государственной, оказалась несбыточной мечтой. И та и другая стороны забыли предупреждение Христа о разделении, а не слиянии Церкви и государства: Божье — Богу, а кесарево — кесарю.
З аднога боку заангажаваная ў сучасную палітыку і ідэалогію Беларуская Праваслаўная Царква не выстаўляе на першае месца памяць пра ганенні савецкага часу і пра новых пакутнікаў, з іншага ж боку - у параўнанні з Расейскай Праваслаўнай Царквой у Расеі, якая ў дачыненнях з дзяржаўнай уладай характарызуецца большай свабодай, чым у Беларусі, у нашай краіне, усё ж, у справе ацэнкі дзейнасці праваслаўнай Царквы ў гады акупацыі, зроблена больш крокаў наперад. І гэта - нішто іншае, як цуд Божы.
Апошнім часам у беларускім грамадстве зноў успыхнула дыскусія пра рэлігійнае навучанне ў школе. Цэрквы – праваслаўная, каталіцкая, пратэстанскія – гатовыя арганізаваць такое навучанне.
Апошнім часам узнікае нямала дыскусій на тэму патрэбы ўвядзення ў школах прадмету па рэлігійнай культуры. Можна са зразуменнем аднесціся да дыскусіі на тэму відавочных праблем, звязаных з тым, хто і як можа выкладаць гэты прадмет. Аднак варты ўвагі сам спосаб дыскусіі праціўнікаў увядзення ў школах рэлігійнай адукацыі. І хоць не хочацца рабіць чорнага піяра некаторым абаронцам атэістычнай сістэмы адукацыі, то ўсё ж варта звярнуць увагу на іх уяўленні аб хрысціянстве і прасачыць, на чым грунтуецца іх аргументацыя супраць рэлігійнай адукацыі ў школе.
28 августа 1996 г., газета "Русская мысль", N4138
Из книги "Размышления с Евангелием в руках", М., "Путь", 1996.
Из книги "Размышления с Евангелием в руках", М., "Путь", 1996.
Из книги "Размышления с Евангелием в руках", М., "Путь", 1996.
Из книги "Размышления с Евангелием в руках", М., "Путь", 1996.
Из книги "Размышления с Евангелием в руках", М., "Путь", 1996.
Православие называют традиционной религией Русской земли. Неверующие и далекие от Церкви, живущие без Евангелия в руках люди, которых, используя древний церковный термин, можно назвать "внешними", тем и объясняют присутствие православия в жизни сегодняшней России и свои к нему симпатии, что оно традиционно, что с ним связана наша 1000-летняя история, культура и весь уклад жизни. Иными словами - тем, что оно наше.
27 марта, 1996 г., газета "Русская мысль", N4119
Из книги "Размышления с Евангелием в руках", М., "Путь", 1996.
Из книги "Размышления с Евангелием в руках", М., "Путь", 1996.
Из книги "Размышления с Евангелием в руках", М., "Путь", 1996.
Из передачи на радио «София» 18 апреля 1997
Адразу падзякуем Вользе Мядзведзевай і яе суразмоўцу за адкрытасць і лагічныя няўвязкі, якія паказваюць і сам працэс ўвядзення новага прадмету, і яго скіраванасць.
За палітычнымі падзеямі ў Беларусі (налёты, хапуны, падрыхтоўка да прэзідэнкіх выбараў) і навонках яе (Саюзная дзяржава, Мытны саюз) нейк незаўважна для грамадства прайшлі XVI Кірыла-Мяфодзіеўскія чытанні, прысвечаныя ўвядзенню ў школах новага прадмету – рэлігійнай культуры.
У Косава не суціхаюць жарсці вакол апальнага сербскага епіскапа Арцемія (Радаслаўлевіча), які рашэннем Архіярэйскага Сабору Сербскай Праваслаўнай Царквы быў адпраўлены на спачын за фінансавыя злоўжыванні ў епархіі Косава і Метохіі.
Искусственное оплодотворение в современном мире приобретает всё большую популярность. Связано это не с любопытством к последним достижениям в области медицины, но прежде всего со все более распространяющейся проблемой бесплодия. Согласно статистике каждая седьмая супружеская пара в мире сталкивается сегодня с этой проблемой. Но как относится к искусственному оплодотворению Русская Православная Церковь?
Это было пять лет назад в Ватикане. Сначала я приняла его за одержимого - этого маленького, хлипкого священника с голым черепом, типичного «ученого жучка», застрявшего в пыльных архивах одного из ватиканских институтов. Он был таким старым, что, казалось, ткни в него покрепче пальцем - и он рассыплется в прах. Сначала он красиво рассуждал об экуменизме, о возможном братском объятии между католической и православной церквями, а потом заговорил о НИХ.
Урокі рэлігійнай культуры ў школе мусяць стаць абавязковым прадметам з выніковым экзаменам, мяркуе начальнік Цэнтра міжнародных сувязяў і развіцця тэалагічнай адукацыі Інстытута тэалогіі БДУ Рыгор Даўгяла.
Згодна з яго задумай, вучняў трэба дзяліць: праваслаўным чытаць курс праваслаўнай культуры, каталікам — «з акцэнтам на каталіцкія каштоўнасці», юдэям і мусульманам — адпаведна. Нават атэісты змогуць аддаць дзіця на курсы «свецкай этыкі».
Здавалася б, толькі пачалася дыскусія наконт выкладання рэлігійнай культуры ў школе, а ўжо зразумела, што ў людзей зусім розныя погляды на гэтую ідэю... Вось у нашу газету даслала ліст Наталля М. з г. Свіслач. Аўтарка піша, што яна прававед, ды і па пісьму бачна, што чалавек адукаваны і мае сваю пазіцыю. "Аднойчы я ўбачыла кнігу "Закон Божы", прачытала "для пашырэння кругагляду", і знайшла адказы на свае пытанні, вывучаючы рэлігійную літаратуру, якая існуе на працягу 2000 гадоў," — піша жанчына. Рэлігійная літаратура, як і "законы божыя", існуе на працягу многіх тысячагоддзяў. Хіба ў Старажытным Егіпце не было "божага закона", у якім таксама павучалі не забіваць, не падманваць, не красці, а затым з\'явілася Тора з дзесяццю запаветамі Бога, а ўжо потым прыйшло хрысціянства са сваім Законам.